यदि…कतै

यदि कतै,
कुनै साँझ,
हाम्रा पाइला ठोक्किहाले भने,
हामी क्षितिजमा टोलाउँला।
टेकौँला शरदले पछारेका पातहरुमा,
अनी पिऔँला,
सिथिल कुहिरोका प्रेमील पेगहरु ।

तर झुक्किएरै सहि,
यदाकदा,
ब्रह्ममुहुर्तमै हाम्रा आँखा जुधिहाले भने,
अन्धकारको भावाषेशमा बसी
लिऔँला चुस्की,
सौम्य, रक्तीम अनि उघ्रंदो क्षितिजको
अनि चियाउँला नजर-भावहरुमा।

तर यदि
अवचेतनको स्वप्निल पौवामा
हामी सँङ्गै बिसायौँ भने,
सुनौँला शून्य धुनहरु,
अनी खोलौंला पुरिएका वात्सल्य रागहरु ।
अनी तैरौँला,
कृष्णविवरका अनन्त आयामहरुमा,
सङ्गसङ्गै,
भई चेत-शून्य ।

a note on eeriness of human communication

All my life, as far as I remember, the narrator inside my head has been telling me, ‘you’re not heard, you’re not understood, you’re not listened to’, even in the middle of conversations I’m having.

The uncertainty in human conversations makes me think of the words and stories as a beautiful picture kept on a display by some photographer. The picture is there, with a single paused frame, stuck in that specific time and space of existence. We, as an observer, have no way of figuring out what might have happened one minute earlier or one minute after the frame. Yet we look at the frame, narrate our own version of story around it, try to take it in our individual heads and individual hearts.

As we speak to another person, we are constantly trying our best to let them inside our heads, let them experience how it feels like to be us, to feel like us, to see things from inside of us. But at the same time, there is no way of knowing they experience the same version of it as we tell them. When I tell you about a tree, there in no way of knowing the tree inside your head will be the same tree that came out of my head. The trees will always be different, be it their colors, leaves, or whole existence of it. The trees won’t ever be the same.

Words are dead. They’re just symbols. I wish we spoke the languages of fingers and eyes more often. I wish we could see the words and add colors and shades to them as we speak. If only we could see and talk in the shades of individual colors, we’d probably be living in the rainbows. But here we are, living in contrasts, to our individual monochromes.

a note on possibilities and the beauty of existence~

What were the odds of meeting people that you currently have in your life?
•••
Looking at your life choices on your timeline from a vantage point, you’ll certainly find places where it could have branched out somewhere else. Yet you’re here, looking at it as a straight line, unbothered.
•••
It brings a strange kind of solace and dread at the same time to think that someone might be humming the same song somewhere alongside you but you’ll never know because you decided not to go out that day.
•••
You both might be crying over the same scene of that movie and are desperately in need of someone to pour your thoughts and not feel unheard, but you are laying quietly, ceiling gazing, because you do not exist for each other, yet.
•••
I wonder how many beautiful gazes and warm touches we might have missed just because things didn’t align in a particular way. How many intriguing conversations we might have missed just because we left the tea shop 10 seconds earlier? I wonder what number of possibilities aligned perfectly to have all these people in my life right now, right here.
•••
A building often has it’s sidewalls ignored. The best it can be seen is as some ad-space or else it is smashed by another building’s dead sidewall. They’re sticking together, yet never know what’s beyond. All they feel is discolored, still and lifeless. Just like a part of us that is ignored, put away, hidden and not bothering to accept.
•••
Wonder what/whom would we see if we all tore the sidewalls and put a window there?

a note on getting used to things we love~

At times, I feel like an inanimate object. A chunk of stardust. I feel like the weight of existence is pulling me inside, nothing to give out, nothing to radiate.

There are times my words are muted and my eyes look dead. All I remember are touches. If the memories would be imprinted in the form of touches, what would each grain of stardust in me remember to have touched over these billions of years?

I feel like I get used to things I love too quickly. I guess we all do. I remember the walks I’ve taken, the stars I’ve gazed and the music I’ve felt. I remember the skins I’ve touched, the arms I’ve embraced and the words I’ve breathed out all night. I remember the films I’ve cried to, smell I’ve woken up to and the strangers I’ve bonded with. However, the reminiscence is never the same, it feels like every repetition kills a part of it. I remember everything, yet I get hold of nothing.

Even though everything feels beautiful to think of, it feels distant at the same time. I know my brain is playing tricks on me, getting me used to everything I’ve ever loved and binding me in the cyclic nature of universe, blindfolded.

I’d rather step back and admire from the distance than to not-appreciate the things that I’ve ever loved.

पर्पला

प्रिय पर्पला,

म कैद छु ।
यही सानो माटोको भाँडोभित्र ।
मलाई याद छैन,
मेरो State of matter
कुन दिन/धडी/पलादेखि
रुपान्तरण भयो ।

म धुलाम्मे भएछु,
आँखा रसिला नै रहेछन ।
हर स्वाशमा,
चेतनाका छालहरुले छोप्दैछन ।
म भाग्दैछु ।
पाइला भारी छन्,
ध्वनी शून्य छ,
चित्र रङ्गहीन छन्,
आँखा पाषाण छन्,
हृदय व्याप्त छ ।
प्रेम विस्मृत छ ।

तिमी छौ,
र छैनौ पनि ।
म छु,
छरिएको ।
त्यो ल्याम्प पोष्टमुनि,
ती शान्त खोला किनारमा
त्यो पोखरीको डिलमा
त्यो सन्ध्याकालीन बतासमा,
अनी ती औंलाका कापहरुमा ।

म छु,
तर मेरो अस्तित्व विभत्स छ ।
विभाजित छ,
अनी शायद, विस्मृत ।

भनिन्छ, हर छनोटले
एक भिन्न parallel universeको निर्माण गर्छ ।
जब तिमी यी सारा ब्रह्माण्डमा तैरिएर
फेरी यही चक्रमा फर्की आउनेछौ,
तब एक random सन्ध्यामा चियाइहेर्नु।
अनी सेलाईदिनु म,
अनी मलाई पाषाण बनाएर जोडिराखेको,
यो प्रिय माटोको भाँडोलाई
मेरै प्रिय घाटमा ।

पछ्यौरि

मोक्षान्तरणको आदिसत्रमा ऊ,
तिम्रो पछ्यौरिको फेद खोज्न हिड्यो ।
चकमन्न रातको पुछारमा,
उसले पाइला चाल्दा,
विस्मयका बाछिटा,
आँखाबाट खसे ।
मनोभावको हुन्डरीमा,
तर्कहरु सिथिल भई झरे ।

उषाकालको सिमानामा,
ऊ तिम्रो बैजनी पछ्यौरी खोजिरह्यो ।
न त वादहरु देख्यो,
न त दर्शनहरु सुन्यो ।
मृत फूलहरुमाथी त्यसदिन,
हरित पतिङगर भेट्यो ।
अप्राप्तिमा समर्पण देख्यो,
लाशहरुमा समाधी भेट्यो ।
अहङ्कारको अग्निकुण्डमाथि,
बैजनी प्रेम-धुवाँ देख्यो ।

प्रणय-प्रतीक्षाको अन्तरयात्रामा,
न त अहम्-बोध भेट्यो,
न त शोध-सम्वाद खोज्यो ।
अन्त-आदिको चक्र तोडी
तिम्रो प्रेमको पासो खोज्न ।
ऊ निस्फिक्री कुदिरह्यो ।

मौलाकोटको डाँडो

मौलाकोटको डाँडोमाथी
दुई फकिर गफिँदै छन्।
एक भन्छ,
म को हूँ?
अर्को चिच्याउँछ,
म किन हूँ?
यी दुई चिच्याइरहन्छन्,
अनन्ततामा टोलाइरहन्छन्।
अस्तित्व र उदेश्यको तालमा,
बेफ्वाकका डुबुल्की मारिरहन्छन।

मौलाकोटको डाँडोमाथी
एक छिर्केबिर्के पाठो चर्दै छ।
खोल्सोतिर हेर्दै छ।
फकिरहरुतर्फ गम्दै छ।
घाँसको त्यान्द्रो चपाउँदै छ ।
फकिर-१ भन्छ, म नामुद दारुबाज।
फकिर-२ भन्छ, यो साला सृष्टि नै धोकेबाज।
पाठो बुझें झैं गर्छ,
घाँसको अर्को त्यान्द्रो उखेल्छ,
चपाउँछ।

मौलाकोटको डाँडोमाथी,
खोटेसल्लो ठिङ्ग उभिएको छ।
बेलाबखतमा बताससँग लय मिलाउँछ,
सुस्केरा हाल्छ,
हरबखत क्षितिजमै टोलाइरहन्छ।
न थाक्छ, न भाग्छ।
यस्तै मनमौजी मस्तमौलाहरुको
गफ सुनिरहन्छ।
मौलाकोटको डाँडोमाथी,
खोटेसल्लो ठिङ्ग उभिएको छ।

Untitled

म शायद
कुनै पुरातन पेन्टिङ भित्र छु ।
नित्से अनि काफ्काका
रङ्गहरुमा लतपतिएको ।

यस पेन्टिङ्गका भित्ता
क्यालिग्राफिक छन ।
अनि वायुमा संगीत,
क्लासिक ।

यी रात्रीकालिन अक्षरपानका नशा
अर्थपूर्ण लाग्छन्,
अनि Sober बिहानी,
व्यर्थपूर्ण ।

यो अन्तर्मनमा,
बैजनी कोठाहरू छन्
अनि दृश्यहरु स्वप्निल ।
यसभित्रका कल्पनाका भुमरीहरु,
असीमित,
अकालदर्शी,
या भनौँ,
त्रीकालदर्शी ।

म यही सूक्ष्म कुनामा
खुला आकाश भेट्दैछु ।
म यही शून्यतामा
ब्रह्माण्ड देख्दैछु ।

म

म निर्जीव हुँदो हूँ त
बडो मजा हुँदो हो ।
म भित्रका कण,
तैरदाँ हून् कतै अन्तरिक्षमै ।
या त बग्दा हून् पानी सङ्गै,
कतै नाच्दो हून्,
वायुको वेगमा निस्फिक्री ।

म हूँदो हूँ,
सर्वव्यापी अनि शून्य,
कण-कणमा ।
न जीवित, न मृत ।
केवल हूँदो हो मेरो अस्तित्व,
अविचलित ।

तर अफसोच हेर,
म त मानव भैगएँ ।
खोट र नोटहरुमै
भुली हिड्ने यन्त्र भैगएँ ।
मष्तिष्कको युद्धमा,
मनोभाव बिर्सिगएँ ।
निशाचर मेरो प्रेममा,
घामको सम्भोग खोजिरहेँ ।

जीवनको खोजीमा,
श्वास नै भुलिगएँ ।
अर्थको खोजीमा,
अक्षरहरु भुलिगएँ ।
आकाशतिर फर्की
खोजिरहे उत्तम दिशा,
मुन्तिरको जमिन नै भुलिगएँ ।

बरु म निर्जीव हुँदो हूँ त,
बडो मजा हुँदो हो ।

रङ्ग

दौडिरहेको बाटोलाई लाग्छ,
छेवैको रुखले उसलाई नै कुरिरहेको छ ।
सुरुवातमा केहि ढुङ्गाहरु छपिए,
पराइ पैतालाहरुले थिच्दै गए,
बाटोको अस्तित्व फराकिलो हुँदै गयो,
अनी गन्तब्य टाढिदै गयो ।
परपर सरीरहने गन्तव्यको खोजिमा,
उ मात्र त्यही हरियो रुख सम्झन्छ,
जसका पातहरुले,
उसलाई हरियो बनाउन खोजिरहन्छन ।
तिम्रो जिवनको बाटोमा
त्यो हरियो रुख कहाँ छ ?

फूललाई थाहा छैन उ रातो छ।
उ सोच्छ, मौरीले उसलाई प्रेम गर्छ ।
प्रेम त रातोलाई गरेको हो, जसरी उसले गर्थी ।
उ पनि सोच्छे, रातो आकाश भावनाको उर्लदो भेल हो ।
उसलाई मैले भेट्दा गोधुलिको आकाश,
रातै भै फुलेको थियो।
म सम्झन्छु त्यो न्यानो स्पर्श,
जसपश्चात, उसका गाला पनि रातै भै फुलेका थिए ।

 

अनगिन्ती पेगहरुपछी छतमा पल्टिएको रात,
उसले आकाशतिर हेर्दै मलाई सोध्यो,
ताराहरुको रङ्ग कस्तो हुन्छ ?
मैले बिहानिको पहिलो किरण सम्झिएँ,
ती सयपत्री सम्झिएँ,
हजुरबुवाले ल्याइदिनुभएको वर्षौंपुरानो सर्ट सम्झिएँ,
भुइँमा तन्ना विछाएझैँ विछिएका जङ्गली फूलहरु सम्झिएँ,
सुर्यमुखीका समान झुण्ड सम्झिएँ,
अनी भनेँ, ताराहरुको रङ्ग पहेलो हुन्छ ।

 

वागमती किनारको घाटमा टहलिँदा
केहि चिच्याहटहरु सुनिए,
केहि सुस्केराहरु हावामा तैरिए,
कैयौँ चिसा शीतका ताता थोपाहरु
परेलीबाट भुइमा झरे।
चहकिलो चिता केहि क्षणमै,
खैरो तह भै भुइमा पसारियो।
पाइलाहरु लत्रिए, दिशाहरु मोडिए।
शून्य नजरहरु माथितिर सोझिए,
सूर्यास्तपछिको आकाश पनि खैरो हुँदै गयो ।