लेख्न सिक्दै, जिउन सिक्दै
प्रेम त शायद,
यी भित्ताहरु गर्छन मलाई।
यी नि:शब्द भित्ताहरु,
जो मेरा ओसिला आँखा देख्दा-देख्दा,
आफैँ ओसिला भइसके।
यीनै निराश भित्ताहरु,
जो मेरा निराश श्वास सुन्दा-सुन्दा,
आफैँ निश्वास भइसके ।
यीनै भित्ताहरु,
जो हरेक रात,
शून्यताको धुन गुनगुनाउदै,
मलाई केही क्षणको
भ्रामिक सुखमा पुर्याउछन् ।
तिमीलाई सोच्छु,
तिमीले त मलाई केवल,
अनिद्रा अनि ऐंठनहरु मात्र दिएकी छौ ।
ओसिला आँखा दिएकी छौ ।
विछिप्त मन दिएकी छौ ।
प्रेम त शायद मलाई
यी भित्ताहरुले मात्र गर्छन ।
न सूर्यमा त्यो ताप छ,
न अग्निमा त्यो राप छ ।
अस्तित्वमै श्राप छ ।
दिनचर्या नै अभिशाप छ ।
न मेघमा गर्जन छ,
न वेगमा वायु छ ।
यो जलिरहेको सासमा,
न त केहि खास छ,
न त केहि आश छ ।
तल आकाश छ,
माथी निराश छ ।
न त मुटुमा आँट छ,
न त अगाडी जीवन्त घाट छ ।
न सोचहरुको टुङ्गो छ,
ना बोझहरुको टुङ्गो छ ।
मन गर्हुँगो छ,
जिवनको अर्थ हलुँगो छ ।
न मैनबत्तिमा मैनको त्याग छ,
न त स्पर्शहरुमा प्रेमको माग छ ।
न आँसुमा तरलता छ,
न यी ओठमा सरलता छ ।
हर संवादमा झुठको स्वादिष्ट व्यन्जन छ,
हर कुना-कन्दरामा,
हर मन-मस्तिष्कमा,
यो नाटकको मन्चन छ ।
I see your shadow,
In the canvas outside my window.
Shall I paint you,
With the paint of wind?
Shall I color you,
With the color of dusk?
Shall we listen together,
The sound of silence?
Will you cast your shadow,
All over my soul?
The epiphany night is here
Shouting the name of dead,
Floating in the flooded lies,
Looping through darkness,
Swimming with the fireflies.
I hear everywhere,
The sound of silence.
I wish I could hear you.
Not words,
Just breathes.
Short and calm.
I don’t know what I’d speak
But if you were here,
I’d stare at this yellow light,
Look at your face shine in yellow.
I’d breathe.
I’d hear you breathe.
I’d live.
As I’d leave.
I run.
I pretend.
The little bubbles of lies and smiles,
The rays of stares and glances,
The epiphany for this temporary moment
Holds me by throat,
And throws me back.
To the ocean of realities.
This ineffable pinch in the heart
Squeezes the ink out of me.
Would you like the blot of my ink,
All over you?
Would you like the colors,
All over us?
While we live,
As we leave.
I was running,
To get to my rainbow.
It was raining colors.
The rain burned me.
Burned me down to ash.
The gray ash.
What color,
Shall I color you with now?
Oh my beloved rainbow!
I have nothing,
I am nothing.
I was a black,
You were a rainbow.
I was a dewdrop,
You were the rain.
I was a speck of dust,
You were a snowflake.
I was a house,
You were the home.
I was a clock,
You were the time.
You were a missing piece,
In my jigsaw.
Jigsaw of my existence.
A supernova
Throwing off trillions of
Galactic matter of feelings,
Shining and burning
From nothing.
Nothing at all.
मेरो खल्तीभरी आज
ती ताराहरु भरिएका छन
जुन मैले अन्धकार गगनबाट
थुपारेर ल्याएको थिएँ ।
ताराहरु त सधैँ त्यहाँ हुन्थे,
चम्कन्थे,
तर सूर्यको तापमा
अनि ठूलाठूला सपनाको रापमा
मैले ती ताराहरु कहिल्यै देखिनँ ।
म अल्झिरहेँ,
बल्झिरहेँ,
यो कोलाहलमा,
यो चिच्याहटमा,
ती बोझहरुको चिच्याहटलाई
जिवनको संगीत ठानेर ।
संगीत त थियो,
चारैतिर थियो,
संगीत ती पतझरहरुमा थियो,
त्यो सिरेटोमा थियो ।
संगीत,
हर स्वाशमा थियो ।
तर जब मैले संगीत बुझेँ,
यो स्वाश,
यत्रतत्र छरिएको
धुवाँको कालो बादल बनिसकेको थियो ।
धुवाँको धुन पनि बेग्लै छ,
जलेको धुन,
डढेलो लागेको धुन,
कतै कतै हराएर जाने धुन ।
म दौडिरहेँ
यसै यसै,
त्यही धुवाँको रेसा पछाडी
जुन कुनैदिन विलिन हुनेछ
एक धुवाँको रेसा बनेर,
जुन विस्तारै विलिन हुँदैछ ।
म रङ्गहरु खोज्दैछु ।
हर उज्यालोमा,
म ईन्द्रधनुषको पुछार खोज्दैछु
दौडदैछु, दौडदैछु ।
म सुन्छु,
ईन्द्रधनुष रित्तिसक्यो रे
अब म रङ्ग खोज्न कहाँ जाउँ ?
जब रङ्गहरुले आत्महत्या गर्छन्,
के अन्धकार पनि,
एउटा रङ्ग ठानिदैन ?
