म हर्के, एक भूतपूर्व बोका । म जन्मेको रामप्रसादको दोस्रो खोरमा रे, मेरा बाउ बोकाले भनेका । मेरो नाम हर्के चाहि रामप्रसादकै छोराको नाम हर्के सुनेर राखेका रे । म जन्मेपछि मेरी आमा बाख्रीलाई अर्को खोरमा लगिदिए रे, त्यसैले होला, आमालाई खासै सम्झन्न म । म पाठो नै हुदा रामप्रसादका छोराछोरी मलाइ काखमा राख्दै मुसार्न आइपुग्थे । तिनकी आमाचाहिँ देखेपछी उपियाँ सर्छ भन्दै लघार्न आइहाल्थिन ।
वरपरका डाडा र केराउबारीमा चर्दै म हुर्किए । अर्काको बारीमा पसेर धेरै लात अनि लौरो पनि खाइयो । रामप्रसादले पनि धेरै पछारे । जति पछारे पनि के लाग्थ्यो र, हुर्किदै गर्दाको त्यो जोस, अर्काको बारीमा पसेर वित्यास पार्ने व्यहोरा कहिल्यै छोडिएन ।
पल्लोघरको केराउबारीमा छिर्दा मेरो पहिलोपल्ट सुनकलीसंग भेट भएको थियो । ऊ चौथो खोरमा जन्मेकी थिई, लगभग मेरै उमेरकी हुदी हो । उसलाई देखेर भएजतिका बोका छिल्लिदै पुच्छर हल्लाउदै उसका अघिल्तिर पुग्थे । हुन पनि खुब राम्री थिइ मोरी । सेतो कालो टाटेपाटे शरीर थियो उसको । सलक्क परेको जिउ, लामा लामा कान, अनि ठुलाठुला आखा । सुनकलीको उमेर जतिजति ढल्किदै थियो, झनझन राम्री बाख्री बन्दै थिइ ऊ । म त झन् उसका अगाडी नतमस्तक भैसकेको थिए । अरु एक-दुइओटा बोकाले उसंग दोस्ती गरेका थिए, मेरो चाहिँ बोल्ने पनि हिम्मत जुटेको थिएन ।
अॅं, म भन्दै थिए, मेरो उसंगको पहिलो भेट पल्लोघरको केराउबारीमा लुकेर चर्न जादा भएको थियो । कताबाट सुइँको पाएछ कुन्नि, त्यस बारीको चन्द्रे लौरो लिएर सराप्दै आइपुग्यो । लौरोले सोठ्यौदै सबैलाई बारी बाहिर खेद्यो, म र सुनकली चाहिँ बारीको पुछारको बारमै रह्यौ । सबैलाई लाखेटेपछी चन्द्रे लौरो सोझ्यौदै हामी भएतिर दौड्यो । मलाइ के गरौ के गरौ भयो, भाग्न पनि सकिन । सुनकलीलाइ हेरे, थरथरी कापिरहेकी थिइ । म भएभरको हिम्मत जुटाएर आफ्नो पुरुषार्थ देखाउदै सुनकलीको अगाडि झम्टिए, चन्द्रेले लौरो बजार्यो । ढाडको अलि मुन्तिर लौरोले लागेर प्राण फुस्केलाझैँ भयो, तर जसोतसो उठेर कुदिहाले । सुनकली म माथी झटारो पर्नेबित्तिकै भागीसकेकी थिइ ।
अर्कोदिन चर्न निस्किदा सुनकली म भएतिर आइ । हिजो कुटाइ खाएको घटनाले हामीबीच दोस्ती भयो । दुखाइजती कता-कता हराएर गयो । दिनभरी संगै डुलेर साझ संगै खोर फर्कियौ । साझपख फर्किदा म हाम्रो “बोका ग्यांग”मा हिरो भैसकेको थिए । हिजोसम्म बोल्न डराउने म, आज दिनभरी संगै डुलेको सुन्दा सबैको होस्-हवास उडेका थिए । अझ म त्यती छिप्पिएको पनि थिएन, पाठो नै थिए ।
त्यसपछिका दिनहरु पनि म सुनकलीसंगै बिताउन थाले । अरु बोकाहरू रिसले मुर्मुरिएको देख्दा मलाइ रमाइलो लाग्थ्यो । “यो उमेरमै यस्तो छ, कडा बोको हुने भो यो ।“, बुढा बोकाहरू जिस्काउदै भन्थे । केही दिनको दोस्तीपछी हाम्रो दोस्ती औपचारिक रुपमा प्रेम सम्बन्धमा परिणत भयो । म सुनकलीलाइ अत्याधिक प्रेम गर्थे, उ पनि मलाइ गर्थी । बसेको बेला मेरो छेउमा लुटपुटिन आउने गर्थी, मेरा कान चाटिदिन्थी, म भुतुक्कै हुन्थे । कतै टाढा चर्न जानुपर्यो भने हामी अरुभन्दा बेग्लै, संगै हिड्थ्यौ । जे होस्, हुर्कदै गरेको मेरो शरीर अनि मनमा सुनकलीले काउकुती लाउन थालेकी थिइ ।
एकदिन सबेरै रामप्रसाद मेरो खोरमा आइपुगे, अरु दिनभन्दा छिटो । म सहित अरु चारजना मेरा उमेरका बोकालाई उनले आगनमा लगेर गए । खोरका अरु बूढा बोका पनि पछी पछी आए । के हुदै थियो, मलाइ थाहा थिएन । सुरुमा विरेलाई लगेर गए । उसका चारवटा खुट्टा दुइजना मिलेर समाए । पछाडीका बोकाले भन्न थाले , “लौ आज खसी पार्न लाएछ ।“
म आतिएँ ।
“के हो त्यो भनेको ?”
“के हुनु, गजब हो नि । खसी पारेपछि हलक्क बढिन्छ, मस्कुलर ज्यान बन्छ ।“
यती सुनेपछि म मख्ख परे । तर त्यो धेरैबेर टिक्न सकेन । विरे भएतिर हेरे । रामप्रसादले अलि मोटो चिम्टाजस्तो देखिने केहि चीज ल्याएर आए, फलामको जस्तो देखिन्थ्यो । अनि त्यसले विरेको अन्डकोष च्यापिदिए, दुवै हातले, सकेजति बल लगाएर । विरे म्या… पनि होइन, प्या………….. गरेर टोल थर्किने गरि चिच्यायो । म केही सोच्ने सकिन, मुटुले ढ्यांग्रो ठोक्न थाल्यो, चिटचिट पसिना आयो । विरेलाई घिसारेर अर्कोपट्टी लागे । त्यसपछी मेरो पालो थियो । जति घिस्रीए पनि मलाइ दुइजना मिलेर आगनको बीचमा पुर्याए । मेरो अन्डकोषलाइ पनि त्यसैगरी ध्वस्त बनाइदिए । मर्नेगरी चिच्याए । जिउदै छु कि मरिसके जस्तो लाग्यो । आगनको डिलमा हुत्याइदिए मलाइ । म सानो हुदा मलाइ काखमा राखेर मुसार्ने रामप्रसादको छोरो मेरो चिच्याहटमा ताली बजाएर उफ्रदै थियो ।
केही दिनको पिडापछि म अलि तग्रिन थालेको थिए । त्यो क्षण सम्झेर जिउ सिरिङ्ग भैरहन्थ्यो, सपनामा देखेर धेरैपल्ट तर्सिदै बिउझेको थिए । केही दिनमा बाहिर निस्केपछि म सुनकलीलाइ भेट्न गए । उसलाई देखेर दुखाइ केहि कम भएजस्तो भयो । तर मा उसको नजिक जादा मलाइ वास्तै गरिन । मेरो घुम्न जाने प्रस्तावलाई पनि ठाडै अस्वीकार गरिदिई । असह्य पीडा भयो । दुई तीन दिनको यस्तै व्यवहार पछी मैले मेरा साथीहरुलाई सुनाए । एउटाले हास्दै भनिदियो, “अब खसी भैसकिस, तरुनी बाख्रीको सपना देखेर के गर्छस? जे जे भए नि बाख्रीलाई बोको नभई हुने होइन । अब छोदिडे, आश मारिदे । एक दुई दिनमा अरु कुनै बोकासंग देखिन्छे त्यो अब ।“
म यी कुराले अवाक् भए । रामप्रसादले मेरो प्रेमलाई मबाट लुटिदियो । मेरो जीवनको सार्थकता नै हराएझै भयो । खाने र सुत्ने बाहेक जीवनको अरु कुनै पाटा नै छैनन् जस्तो लाग्न थाल्यो । भर्खर जवानी चढ्दै गरेको ममाथि रामप्रसादले घोर अन्याय गरे ।
केही दिनपछी सुनकली अरु बोकासँग लसपस गर्दै हिड्न थालेको देखे । नदेखेझै गरे, अनि चित्त बुझाए । मेरो पुरुषत्व लुटिसकेका थिए, म के नै गर्न सक्थे र ?
मलाइ बोकाबाट भूतपूर्व बोका बनाइयो, खसी बनाइयो । अब खसीबाट पनि मलाइ भूतपूर्व खसी बनाइदैछ, मैले बुझेअनुसार । दशैँ लाग्यो भन्छन, कसैको थालमा पुग्नेछु अब म शायद, निर्जीव भूतपूर्व खसी महोदय बनेर।
